Już siedzimy

Trochę czasu zajął mi ostatni pomysł, ale najważniejsze, że się udało. O co chodzi? O krzesła.
Te, których używaliśmy wołały o pomstę do nieba, bądź jak kto woli, błagały o pomoc i ratunek. Jak więc było odmówić...
Postanowiłam zrobić naszym czterem, zdewastowanym krzesłom mały lifting. Najpierw obmyśliłam koncepcję. Przejrzalam strony internetowe i blogi w celu poszerzenia, a mówiąc dobitniej- zdobycia- wiedzy z zakresu tapicerki. Bo przecież, do tej pory bladego pojęcia o tym nie miałam.
Nie, nie- może jednak troszkę wiedziałam. Przynajmniej tyle, że będzie mi potrzebny zszywacz- tapicerski- rzecz jasna i jakieś zszywki do niego.
Bardzo pomocny okazał się blog pani Ity z Jagodowego zagajnika. Ta kobieta to ma dopiero talent, niezliczone pomysły i wenę do ich realizacji. Słowo daję, jest moim kreatywnym guru.
A wracajac do obijania krzeseł, to właśnie stamtąd dowiedziałam się co i jak. To, czego się nie doczytałam, to w myślach dopowiedziałam...

Na dobry początek rozbabrałam jedno krzesło, żeby zobaczyć jak to wszystko wygląda. Kiedy się nieco zorientowałam co jest w środku, to bez wahania rozwaliłam pozostałe trzy. Kolejnym etapem było zdzieranie zabrudzonego i miejscami obdrapanego lakieru. Wydawało mi się, że to najgorsze, co może mnie przy tych krzesłach czekać. A tu niespodzianka, niestety nie. W trakcie okazało się, że mogą być większe kłopoty... 
 

Rozłożone na części pierwsze, ale za to starannie oczyszczone trafiły do bejcowania. Tu też liczyłam, że mi szybciej pójdzie. I guzik z pętelką, po wyschnięciu uzyskany kolor nie był tym, który sobie kiedyś tam wymyśliłam. Więc bejcowałam, przecieralam, bejcowałam i tak w kółko. Wreszcie nadszedl moment nałożenia pierwszej warstwy wosku, bo z kolorem dałam wreszcie spokój. W międzyczasie powycinałam przy pomocy prowizorycznych, gazetowych szablonów gąbkę i tapicerkę. Na każdym etapie prac towarzyszył mi oczywiście Kando. Czasem był tak znudzony moimi wyczynami, że wtulony w swoje pluszaki spał jak susełek.  

 

Wbijanie zszywek zwykłym, manualnym tackerem w silnie sprasowaną sklejkę nie jest prostym zadaniem. Jak dla mnie, to nawet można rozpatrywać to w kategoriach cudu. Ile ja zmarnowałam zszywek, a ile się przy tym nagadałam i naklęłam... Szkoda gadać. Pojawił się nawet taki plan, żeby teraz, to wszystko zanieść do tapicera, ale wstyd był zbyt duży...
Szczęśliwym zbiegiem okoliczności udało mi się kupić niedrogi i w zupelności wystarczający na moje potrzeby, zszywacz elektryczny. Reguluje się w nim siłę uderzenia, więc mogłam zaryzykować skończeniem obijania krzeseł. Faktycznie, udało się, zszywacz sobie poradził.

 

 

Tak wyglądały pierwsze dwa, gotowe krzesła

 

Tak jak już mówiłam, od początku do samiusieńkiego końca, Kando zawsze był gdzieś obok i pilnował, żebym przypadkiem czegoś nie zepsuła.

 

Tak w komplecie wyglądają odrestaurowane krzesła. W sumie, chyba nie wyszło najgorzej. Teraz przynajmniej są czyściutkie i miękkie, bo sporo wsadziłam w nie gąbki, pianki i innych, takich tam. Materiał, którym są obite, jest podobno wodo- i plamoodporny, więc przez jakis czas powinny nam posłużyć.

Tak myślę, że teraz jest chyba dobry czas, by zabrać się za stół. Nie wiem tylko, co na to mama powie...

  

Pozdrawiam

Ania

Trochę słońca potrzebuję...

Jesienne, szare i bure dni zupełnie mi nie służą. Z resztą pewnie nie jestem jedyną osobą, która nie potrafi odnaleźć się o tej porze roku. Szarówka trwająca cały dzień i niesamowicie szybko zapadający zmrok, naprawdę mogą doprowadzić do rozpaczy. A wystarczyłoby troszeczkę promieni słońca...

 W poprzednim poście pisałam o magnesach, dziś pokażę Wam słoneczniki z poduszek. To tak, w ramach wspomnień i tęsknoty za latem, słońcem i żółtym kolorem.

Widokiem tych kwiatków zachłysnęłam się przeglądając jedną z gazet robótkowych. To była moja ulubiona, tworzona wówczas przez Annę Burdę- "Anna". Stamtąd też pochodził wzór. Swoją drogą, strasznie żałuję, że "Anna" nie jest już wydawana. To był naprawdę interesujący miesięcznik, po który warto było biec do kiosku. Niestety, krótko po śmierci włascicielki gazety i ona sama zniknęła z punktów sprzedaży...

A we wspomnieniach zostały wesołe słoneczniki:

Życzę słonecznych dni
Ania

Milion rzeczy na raz

Jeszcze jednego misia nie skończyłam, a już zabrałam się za następnego. No, ale tego jak zaczęłam, to i skończyłam. Jest puchaty, niebieściutki i ma jakieś 10 cm wzrostu. I jest zabawką innej zabawki...

 

Bo oprócz misia, uszyłam jeszcze szmacianą lalkę typu "tilda". Lalka ma być prezentem dla pewnej małej dziewczynki. Niestety nie wyszła mi tak dobrze, jak tildowe lalki innych blogowiczek, no ale w sumie nie jest najgorzej.

Lalce uszyłam jeszcze kilka ubranek na zmianę, żeby Mała miała więcej frajdy z zabawki. Są spodnie, spódniczka, bluzeczki i torba, w którą te ciuszki można zapakować. 

Pamiętam jak sama uwielbiałam przebierać swoje lalki w uszyte przez babcię ubranka. Tylko, że moja babcia była profesjonalną krawcową i wszystko, co wychodziło z pod jej igły, też było dopracowane na maksa. Dla mnie do babci jeszcze daleko...

Ale niezależnie od tego, jak karykaturalnie wygląda lalka, wierzę, że dziewczynce się spodoba, bo jest mięciutka i taka inna niż wszystkie masowo dostępne zabawki... 

PS. Dziękuję serdecznie za miłe słowa dotyczące mojego bloga i prac, które w nim przedstawiam:)

Ania